Si Mang Romeo ay isa sa mga maraming tour guide sa Bundok Pinatubo. Apatnapu’t dalawang taong gulang (42) na at may anim (6) na anak, labing pitong gulang (17) ang pinakamatanda. Mga dalawang beses sa isang buwan lamang siya nakakapag-gabay ng turista dahil may sinusunod silang sistema. Nakalista ang mga pangalan ng mga tour guide at batay sa bilang, duon pipiliin ang mga susunod na mag-gagabay sa mga turista. Patas ang sistema para mabigyang pagkakataon ang bawat isang tour guide.
430 piso ang
naiuuwing kita ni Mang Romeo sa bawat isang trip. May bawas na ito mula sa Barangay bilang
kuntribusyon para sa Health Insurance ng mga tour guide. Dati ay 300 piso lamang
ang kinikita ng bawat isang tour guide. Ayon sa aming kaibigang tubong Tarlac,
maganda na ang kitang 430 sa probinsya. Napakalaking tulong ito.
Magsasaka si Mang
Romeo at dagdag kita lamang ang pagiging tour guide. Nagtatanim siya ng gabi at kamote. Paminsan minsan ay nagtratrabaho naman siya
ng arawan sa ibang sakahan. Depende sa
ani, maaring kumita siya ng 1,000 libong piso.
Sumabit lamang si
Mang Romeo sa likod ng aming 4-wheel drive na sasakyan. Sigurado ako na nalanghap
na niya ang mga alikabok. Sanay na siguro. Bakit kaya hindi siya maaring sumakay sa
loob? Hindi kakasya si Mang Romeo sa
aming sasakyan subalit hindi ko siya natanong kung ano ang kaniyang pananaw na
nakasabit lang ang mga tour guide sa likod ng sasakyan lalo na kapag may bubong
ito. Inisip ko, kapag nakabitaw lang
nang sandal si Mang Romeo at sa bilis nang takbo ng sasakyan, maari siyang
mahulog at madagok ang ulo sa mga naglalakihang bato. Paano na kaya ang kaniyang pamilya?
Magaang makasama si
Mang Romeo. Walang kareklamo-reklamo at maaninag mo ang positibong pananaw sa
buhay. Sa ating mga maaarteng taga-siyudad na sobrang taas ng ere dahil may “pinag-aralan
kuno,” siguro ilan sa atin ay maawa kay Mang Romeo subalit hindi ko nabakas kay
Mang Romeo ang hirap ng buhay. Marahil ay hindi ko pa siya lubos kilala at
maikli lamang ang aming pagsasama. Kalimitan pa nga ay hindi namin siya
napapansin dahil sabik kami sa kagandahan ng kapaligiran. Ginawa pa nga naming photgraher si Mang Romeo
at maganda ang kaniyang mga kuha. Malay
natin, kung hindi naging magsasaka si Mang Romeo, baka isa siyang magaling na
photographer at baka mahilig din siyang mag-trek.
Nang tuluyan nga
kaming nagkahiwalay, kumaway pa siya kahit malayo na kami. Salamat po Mang Romeo.
Bilang isang
Buddhist, naisip ko, sana sa susunod na buhay, isang mabuting alkalde na siya
ng Capas Tarlac o kaya ay isang mambabatas na taga Tarlac at gagawa siya ng mga
batas ayon sa kapakanan ng mga magsasaka.
Ako naman ay isang 4x4 car driver at babangain ko ang mga nakakainis na
mga feeling “sosyalera’t sosyalero” at magdadahilan na lang ako na, “Grabe, sorry ha, naisip ko kasi
si James, kaya I didn’t see you. Send me na lang the medical bill, pwede? Yaya,
ang check book!”
No comments:
Post a Comment
DISCLAIMER: The other contributing writers and members of this publication and our advertisers do not necessarily share the opinions of the writer of the article above.